Wij als inwoners van Ho Chi Minh City

Op de 21ste kwamen we aan in Ho Chi Minh waar we voor een maand vrijwilligerswerk zouden gaan doen. We werden door mr. Tham, de vietnamese man die voor ons ‘zorgt’, opgehaald en naar ons nieuwe, eigen huisje gebracht. Dit bestaat uit een woonkamer met als enige inrichting 2 houten stoelen, een tafel en een tv, verder is er een keuken met daarbij een wc en een douche, een kamer beneden en een kamer boven(met airco) waar we slapen. We werden door zijn familie warm onthaald en kregen meteen een lekkere vietnamese maaltijd.
De volgende dag kwamen Eric, Julius en Bart-Jan(de mannen van wie de weeshuizen zijn) ook aan en met hun zijn we twee weeshuizen gaan bekijken. Als eerste was het Lotus Kids House aan de beurt, die van Eric is. Zodra ze onze auto aan hoorden komen stormden de kinderen naar buiten en werd er meteen naar je handen gegrepen. We hebben een rondleiding gekregen en met de kinderen, de huismoeder en kokkin kennis gemaakt en zijn toendoor gegaan naar het volgende huis, het Sun Flower Kids House wat van Julius is. Ook hier stormden de kinderen naar buiten en omsingelden ze je constant. We kregen een rondleiding en daarna een uitgebreide lunch. We spraken af om de volgende dag naar het poep chique hotel van Eric enz. Te komen. Om onze lestijden te regelen. Toen we weer thuis kwamen hebben we onze buurt verkend waarbij we een paar rare blikken kregen toegeworpen en constant werden nageroepen. We wonen dus duidelijk in een echte vietnamese buurt waar nooit blanken komen. Ook toen we binnen zaten moesten de mensen die langs kwamen lopen vaak 2x kijken om te geloven wat ze zagen, 2 blanke meisjes in een huis in mijn buurt?
De volgende ochtend kregen we van mr. Tham, die bij ons om de hoek woont, ons eerste echte vietnamese ontbijt; noodlesoep. Niks voor ons laten we maar zeggen. Daarna naar het hotel van de mannen om de tijden af te spreken. Dit gaat anders dan in Nederland, hoezo moet iedereen erbij betrokken worden? Nee hoor, de vietnamese vrouwen van de WOCA(die de weeshuizen ‘controleren’ en zorgen dat er nieuwe kinderen komen) overlegden in het vietnamees met mr. Tham en lieten ons het resultaat zien. We moeten 5ochtenden lesgeven en zondag de hele dag. Vrijdag zijn we vrij. Jammer dat we allebei geen ochtend mensen zijn, maarja het vroege opstaan went. Na de ‘vergadering’ mochten we van Julius naar het zwembad, wat ons wel aantrekkelijk leek aangezien het een erg duur hotel was. En inderdaad was het een heel mooi zwembad, maar we kregen geen kans er in te springen. Het kamernummer van Julius dat we hadden opgegeven bestond maar uit 1 persoon, een man, dus we moesten een dagpas kopen als we hier wilden zwemmen. Met droevige gezichten kwamen we weer beneden en vertelden we het slechte nieuws. Meteen kwamen ze mee naar boven om het ‘even’ te regelen. Zo hebben we toch nog de hele middag bij het zwembad gelegen. Die avond zijn we in district 1 wat gaan drinken met de groep waarmee we door heel Vietnam hebben gereisd.
Maandag 25 april begon de eerste engelse les in het Lemon Grass Kids House. Dit is een jongens weeshuis. Wij geven daar tien jongens les in de leeftijd van 8 tm 15 jaar. Deze jongens hebben nog nooit engels gehad dus hier zijn we het alfabet en de nummers aan het leren.
Verder hebben we nog drie weeshuizen waarvan twee meisjes weeshuizen en een jongens weeshuis. Elke ochtend geven we les in een van deze huizen en eten we met de lunch mee. Aangezien ze hier om half 6 al opstaan is de lunch al om 11 uur. Deze bestaat altijd uit rijst, vis of vlees en groentes. Het eten hier in Vietnam varieerd niet veel. Het is rijst, rijstsoep, noodles of noodlesoep met beef, vis en groentes.
Er gebeurd natuurlijk veel in de weeshuizen maar we zullen een aantal hoogtepunten vertellen.
Op een zaterdagmiddag hebben we voor het Sun Flower Kids House macaroni gemaakt. Toen we voorstelden dat wij voor hun konden gaan koken vielen hun monden open van verbazing, “Kunnen jullie koken?!” Tijdens het koken stond iedereen er met zijn neus bovenop en wilde iedereen een handje helpen met het snijden van de groentes. Ondertussen stonden wij te zweten boven die enorme pannen. Koken voor 30 kinderen is wel even wat anders dan koken voor 2 personen. Toen het eten ‘geserveerd’ werd was er nog meer verbazing, “Alles door elkaar?” Het eten hier wordt namelijk geserveerd in verschillende bakken, zo heb je een bak met groentes, vis en soep. In je ‘eigen’ bakje zit alleen rijst. Tijdens het eten is het dus de bedoeling dat je alles omstebeurt eet en ondertussen de rijst. Niks te roerbakken dus, hoezo Aziatische roerbakmix van de AH?! Aan hun gezichten te zien kon je concluderen dat ze het niet heel lekker vonden en ook het gebruik van een lepel was raar, lepels gebruik je alleen voor het opscheppen, de rest wordt gedaan met chopsticks of slurpen ze naar binnen. Hoezo etiquetten? Ook van het smakken en met volle mond praten zijn ze helemaal niet vies. Wij worden af en toe raar aan gekeken als we eten. Zo halen wij eerst de graten uit de vis voordat we deze in onze mond stoppen. Hier stoppen ze gerust een hele vissenkop in hun mond en spugen de graten en ogen uit. Niet echt een smakelijk gezicht dus...
Ook hebben we bij een ander weeshuis de verjaardag van een meisje en de lerares gevierd. Hierbij werd de tafel mooi gedekt en kwam er van alles op tafel. Salade met vis, kip, spring rolls, curry met aardappels en kip en brood. Dit wordt dan dus allemaal door elkaar gegeten, heerlijk dus. En in een tempo waar je bang van wordt en ook van natafelen hebben ze nog nooit gehoord. Toen een aantal hun bakje nog niet eens leeg hadden kwam de taart al tevoorschijn. Je kan je dus wel voorstellen dat wij ALTIJD als laatste klaarzijn.
Een ander opvallend punt is margot’s haar. Bij het Sun Flower Kids House gaat ze altijd met normale haren naar binnen en verlaat ze het weeshuis met ‘mooie’ creaties in haar haar met stiekjes en klipjes in alle kleuren.
De middagen spenderen we met bezoekjes aan de supermarkt waar we erg veel bekijks krijgen en elkaar nooit kwijt raken omdat iedereen, zelfs de mannen, een kop kleiner is. Met onze scooter trotseren we elke keer weer het chaotische verkeer van Ho Chi Minh waarin geen verkeersregels zijn. Ze denken dat als ze toeteren de rest aan de kant gaat, dus dit gebeurt de hele dag door.
Samen met Mr. Tham en zijn familie zijn we op onze enige vrije dag naar zijn familie in de countryside gewest. Dit was een uur rijden van Ho Chi Minh en een oase van rust, geen getoeter, vieze stadslucht en een lekker windje. Hier hebben we een uitgebreide vietnamese lunch gekregen en zijn daarna door gegaan naar de Cu Chi Tunnels. Opvallend was dat de familie Tham zich meer als toerist gedroeg dan wij. Alles werd vastgelegd op de foot en ze gingen er als een speer doorheen. Hier hebben we de gruwelen an de oorlog gezien en de slimme trucjes van de Vietcong. Zo maakten ze bijvoorbeeld de zolen van slippers andersom zodat het leek dat ze de andere kant opliepen. Ook gebruikten ze amerikaanse zeep om de duitse herders die in de tunnels gelaten werden om de VC op te sporen, af te leiden. Omdat de geur van de zeep als goed beschouwd werd door de honden konden ze de VC dus niet vinden. Ze maakten nieuwe wapens van gebruikte amerikaanse bommen. Dus zonder dat Amerika er erg in had voorzagen ze de Vietcong dus van nieuwe wapens. Ook zijn we in een twintig meter lang tunnel geweest die erg claustrofobisch was. Je kon niet gebukt lopen dus moest alles gehurkt afgelegd worden. Daarnaast hebben we ook nog met een echt geweer mogen schieten wat moeilijker was dan we dachten.

6 mei was het de verjaardag van Linh, een vietnamees meisje die bij ons in de straat woont en engels praat. Ze is onze grootste fan en is dan ook vaak bij ons te vinden. We maakten haar helemaal blij met een verjaardagscake en liedjes. Als kers op de taart hebben we haar voor het eerst in haar leven mee uit genomen(23 jaar). En wel naar de vietnamese club bij ons om de hoek. Hier werden we als VIP’s behandeld en werden de Heineken biertjes ( erg populair hier in Vietnam) meteen op tafel gezet, samen met een fruitschaal, doekjes voor je handen en kauwgom. De hele avond werd je glas bijgevuld(na een slokje) door onze personal serveerder. We kregen veel aandacht (waarschijnlijk omdat we de eerste blanken ooit waren daar) en werden dan ook regelmatig de lichtgevende dansvloer opgetrokken. Ook Linh vermaakte zich erg goed en was na twee biertjes al dronken. Op de weg naar huis bleef ze maar roepen dat ze zo happy was en zo blij dat wij er waren. De volgende dag kwam ze met een enorme kater vertellen dat dit de beste avond van haar leven was geweest.

Wat ons erg opvalt hier is de indruk die ze over westerse jongeren hebben. Het feit dat wij onze eigen boodschappen kunnen doen, kunnen koken, schoonmaken en scooterrijden blijft ze keer op keer verbazen. In Linh’s ogen zijn we supergirls.
Wat ook leuk is om te vertellen is de dagelijkse gan van zaken in onze straat. Je hoeft je nooit te vervelen in onze woonkamer, iedere 5 minuten komt er namelijk wel iemand langs lopen. Dan is het het vrouwtje wat bananen verkoopt op haar fiets, dan de vuilnisman of de scooterman die muziek verkoopt en de aandacht trekt door muziek te draaien. Allemaal schreeuwen ze er iets vietnamees bij wat voor ons dus onverstaanbaar is. Ook kennen we ondertussen het liedje van de ijscoman al uit ons hoofd.

Over een weekje zijn we alweer klaar hier en gaan we op een tour naar de Mekong Delta waarna we doorgaan naar Phomh Penh, Cambodia. Nu nog maar een maand in het verre oosten en dan zijn we alweer in Nederland! De tijd vliegt!